Op zaterdag 31 januari trokken we om 7u ’s ochtends met een delegatie van 6 deelnemers richting Schoten, waar het Vlaams kampioenschap VKF plaatsvond.
Voor sommigen was het niet eenvoudig om tijdig wakker te worden, want de avond ervoor dienden ze aanwezig te zijn op de kampioenenviering georganiseerd door Sportraad en -dienst van Diksmuide.
Ongeveer 150km later werd de spanning alweer automatisch opgebouwd, tot de eerste kamp van elke deelnemer voorbij was.
Die laatste minuten voor de eerste wedstrijd slaan de zenuwen altijd het ergste toe, en dat was ook deze keer niet anders.
In de reeks pupillen (7-9 jaar) mochten onze jongste deelnemers Nastja en Shanaya aantreden, het was pas hun tweede wedstrijd sinds ze begonnen zijn met karate, maar je kan nu al zien dat ze ook als kamper gegroeid zijn.
Jammer dat, ondanks hun puike prestatie, ze niet voldoende konden overtuigen om een podiumplaats te bereiken. Ook in de hogere reeksen zagen we Leontien en Dylan(miniemen, 12-13 jaar) beter dan ooit presteren, maar volledig onterecht reeds vroeg uit de wedstrijd gezet.
In de reeks van de kadetten (14-15 jaar) kon Ringo nog goed werk leveren in de herkansingswedstrijden voor een derde plaats, maar moest uiteindelijk toch nog het onderspit delven en greep aldus net naast een podiumplaats.
Wat een teleurstellingen hebben we die dag moeten verwerken, er zat zo veel potentieel in onze kampers. Al onze jeugdleden werden bikkelhard met beide voeten op de grond gezet, wat een niet mis te verstane boodschap inhield.
Nóg harder werken dan tot vandaag, zodat het verschil uiteindelijk zo groot wordt dat niemand meer kan twijfelen hoezeer ze een podiumplaats verdienen.
Uiteindelijk deed ook de sensei nog een keer mee, hij trad als 43-jarige aan in de reeks van de volwassenen vanaf 18 jaar. Door een moeilijk te begrijpen scheidsrechtersbeslissing werd ook hij in een derde ronde naar de herkansingen doorverwezen.
Gelukkig was het niet zo moeilijk om daar op overtuigende wijze een meer dan verdiende 3de plaats te veroveren. Zo konden we toch nog zonder lege handen en met opgeheven hoofd weer huiswaarts keren.
Zo zie je maar, succes wordt niet zo maar in je schoot geworpen. Meestal moet er lang en hard voor gewerkt worden, en daar beginnen we met zijn allen meteen weer aan.
Op naar de volgende wedstrijd, beter en sterker dan voorheen!
